Taką lekcją ekstra oszczędności powitał mnie wczoraj Nowy Orlean w osobie starej Murzynki z pomarszczoną i całą w uśmiechach, twarzą.
Poczułam, że nadaję z tym miastem na tych samych falach i dziś to się potwierdziło. Nie to żebym chciała tutaj mieszkać – broń Panie Boże! – ale uśmiech i brak zadęcia to było coś, z czym spotykałam się na każdym rogu French Quarter, nawet jeśli to byli turyści, tacy sami jak ja.
Co prawda to tylko
mały fragment miasta, spadek po francuskich i hiszpańskich właścicielach Nowego Orleanu, ale dla mnie pozostanie jego kwintesencją, bo niby co ma nią pozostać jeśli tylko tam byłam?:)
No więc przede wszystkim muzyka – rzeczywiście wszechobecna i od samego rana. Wszystko jest podszyte jazzem w raczej tradycyjnym wydaniu, więc ludzie stoją dookoła ulicznych kapel, klaszczą i tańczą. I w tym rytmie podejmują dalszą wędrówkę. Od rana tętni życie, ale dopiero pod wieczór wychodzi ono na scenę, gdzie wszyscy są aktorami i widzami jednocześnie.
I ta podwójna rola jest źródłem bardzo specjalnej energii, którą mocno czułam, chociaż z nazwaniem jej mam pewne problemy:) To wszystko, co w ciągu dnia było rozproszone przychodzi na Bourbon Street, a muzyka z ulicy przenosi się do barów, bo tam jest ich najwięcej. W każdym gra kapela i w każdym ludzie coś piją. I chodzą od jednego do drugiego. Zapalają się uliczne latarnie, tandetne kolorowe neony szaleńczo migają i nagle znika kwaśny zapach, który tak dokuczał w ciągu dnia, a dziurawe bruki i odrapane budynki stają się konieczną częścią krajobrazu tego niezwykłego miasta.
Jest zarazem piękne i brzydkie, tandetne i wzniosłe, pokrętne i szczere – tak jak uśmiechnięta i mądra twarz starej Murzynki, która kazała mi odrywać ogonki od bananów..
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz