23.06.2022. Quito, Ekwador,
Nie odczuwam żadnego dreszczyku, będąc w środku tej ekwadorskiej awantury, która coraz bardziej przypomina rewolucję. Siedzę w pokoiku na piątym piętrze przeszkolonego budynku, a za ścianą, co wieczór, tańczą salsę. W niedzielę tango. Przywykłam do salsy i tanga, ale coraz bardziej mi przeszkadza moje dmuchane łóżko, z którego uchodzi powietrze. Już się wyszkoliłam i mniej więcej co dwie godziny sięgam do pstryczka i pompuję. Jak nie pompuję to z dmuchanego robi się łóżko wodne. Na noc albo dwie zabawne, na więcej wkurzające.
Chociaż pewnie to nie łóżko mnie wkurza, a to siedzenie i czekanie na koniec zamieszek, które z każdym dniem nadmuchują się coraz bardziej i bez pstryczka, a kończyć się nie chcą.
W szkole tańca, oprócz nauczyciela, jest jeszcze trzech chłopaków, którzy działają w interesie, chociaż nie tańczą.To znaczy jeden tańczy, ale nie jakoś intensywnie. Wszyscy mamy po małym pokoiku, ale kuchnia jest wspólna i dochodziło w niej do wspólnego gotowania. Oni częstowali mnie arepas, a ja ich gulaszem z kurczaka w sosie czosnkowym. Nieuchronnie tymczasowość zbliżała się do codzienności. Byliśmy na drodze do ułożenia sobie nowego życia - oni ze mną znacznie ciężej się oswajali niż ja z nimi. Bo oni już mieli swoją czterochłopakową rutynę. A tu nagle starsza pani!
Ale chyba nie dojdzie do wypracowania długotrwałego consensusu i zasad, bo wygląda na to, że jutro wylatuję z Quito. Ściśle wylatujemy.
To właśnie kocham w podróży - tak, jak rozumiem podróż. To, że plany trzeba korygować, czasem wywracać na nice. To, że pojawiają się nowe okoliczności, nowi ludzie i że nasze ścieżki krzyżują się i choć jeszcze nie wiadomo na jak długo, to już czujemy się wzajemnie; że może być ciekawie. Kocham w podróżach to, co młodzież nazywa „ogarnianiem”, a które to słowo, bezczelnie i bezapelacyjnie, sobie przywłaszczyłam, skacząc przez pokolenia.
Moje nowe okoliczności mają imiona Jaśmina i Marcin i już samo to brzmi nieźle. By nie zaistnieli gdyby nie Joasia z Kolumbii, którą poznałam w Tyrona Park. Joasia czuwa. Wyłapuje pomiędzy wierszami w relacjach na fb czy gdzieś tam, co się z nami, Polakami pałętającymi się po Ameryce Pd., dzieje. Kojarzy fakty i pyta: „Ewa, a ty ciągle w Quito siedzisz?
- no siedzę, i szlak chce mnie trafić, bo wszystko zablokowane, palą opony, a prezydent dostał covid, więc chyba na kwarantannie.
A Joanna na to, że inni też siedzą i też nie wiedzą co począć, a ona (Joanna) dodatkowo ma koleżankę na stałe mieszkającą w Ekwadorze, ale na południu, gdzie jest spokojnie i w dodatku pięknie. Więc może by dodać dwa do dwóch i coś z tego wyniknie.
Podróżnicy zazwyczaj chwytają takie okazje i poszły w ruch telefony z Jaśminą i z Kasią z rejonów spokojnych. Wrócił instynkt samozachowawczy i zdrowy rozsądek. I na przykład ponowne odkrycie faktu, że istnieją zwyczajne telefony, które oprócz mediów społecznościowych, też bywają źródłem informacji. Mniej spektakularnej, za to bardziej użytecznej. Więc moje chłopaki zadzwoniły na lotnisko, a tam nie potwierdzili wieści o odwołaniu lotów. I nawet się okazało, że jakaś droga na to lotnisko wiedzie i nie jest zablokowana. Więc są szanse na wydostanie się z miasta, które jest na najlepszej drodze do stania się nową Bastylią, ale może nie będę musiała tego świętować.
I nawet było miło przed chwilą, bo Eduardo, jeden z chłopaków, Wenezuelczyk, znawca literatury latynoamerykańskiej, do którego regularnie dzwoni mama, a on z czułością i spokojnie odpowiada - „si mamita”, więc Eduardo na wieść o moim wyjeździe zrobił szczerze zmartwioną minę, w czym podejrzewam utraconą szansę na następnego kurczaka w sosie czosnkowym, ale to zawsze miłe, jak ktoś robi zmartwioną minę kiedy wyjeżdżasz….
A wracając do meritum - Jaśmina i Marcin są od roku w podróży. Planują następny. Ona uczy zdalnie angielskiego, on jest szefem kuchni i miesza smaki kontynentów.
Mam nadzieję spróbować.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz