Notatnik 2 podróżniczy

4.10. 7 rano, Texas, 50 km przed Amarillo.

Asia już pewnie w Polsce, albo właśnie leci. Dziś nie zadzwoni, choć dzwoni codziennie. Chyba mi trochę nie dowierza po moich wyczynach organizacyjno - pamięciowych. Chociaż z drugiej strony kibicuje mi jak nikt i nigdy.
Ostatnio zadzwoniła podczas drugiej godziny trwania burzy z piorunami, o dziesiątej rano, do mnie, unieruchomionej w namiocie, bo chciałam uniknąć efektu Niagary.
I mówi: „Spadaj z tej Oklahomy, bo to jest stan - korytarz, dla tornado”.

Notatnik 1 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/J5AZQC8eEctZ5kxM7

25.09. 6 rano, u Asi.

Auto w naprawie. W dzień planowanego wyjazdu grzebałam się jak sójka za morze. A to telefon się zbuntował i nie wybierał numerów (dodatkowa wizyta w T-Mobil), a to I-pass do oddania w Jewelu, no i wreszcie ten niepokojący (i narastający), brak przyspieszenia na starcie. Tym razem w samochodzie i literalnie. Zawróciłam.

Buty

Zawsze było tak, że "czegoś brakowało", że "coś by się przydało";

https://photos.app.goo.gl/K8NnXJpYUxEYCPLw5

jedno było z tej, drugie z innej parafii.  

Jakość ustępowała ilości, a ta ostatnia miała kompensować braki obiektywne czyli podażowe. Co prawda determinacji nie brakowało, ale ograniczenia zdolności nabywczej, tudzież ogólne ograniczenia w zakresie optymalnej selekcji, czyniły sprawę może nie beznadziejną, ale od ideału daleką.

O czym mowa?

Moja Asia

Chicago ma dla mnie Asi twarz. 

https://photos.app.goo.gl/ERpPYTYaPdWmzZvX9

Nie jestem pewna czy to jest komplement (zależy od dzielnicy i pogody) dla Asi, ale dla Chicago z całą pewnością.

(zresztą; i tak po prawdzie; Chicago jest mocno umownym terminem w tym skojarzeniu i nie występuje ani w jej, ani w moim (byłym) adresie). Tak więc, żeby nie wchodzić zbyt głęboko w urbanistyczno-adresowe meandry, powiem, że bez Asi nie byłoby mojej Ameryki.

O dwóch braciach - Boston i Nowy Jork

K. zapytała mnie - i co dalej? 

https://photos.app.goo.gl/F4rcuASqcDL82kR48

K. ma szerokie horyzonty, jest intelektualistką i wrażliwą erudytką (wiem, to brzmi jak oksymoron, ale w jej przypadku jakoś tajemniczo się splata), więc myślałam, że pyta mnie w ogóle i egzystencjalnie - "co dalej?" - i prawdę mówiąc też bym chciała wiedzieć. 

Ale okazało się, że nie; że K. pyta mnie po prostu - gdzie jadę po Nowym Jorku.

Pożegnania - Nowy Jork i nie tylko.....

https://photos.app.goo.gl/2sKTB5bfGGy2v9TZA

Od ośmiu amerykańskich lat nie byłam w domu sama.
Jakoś szczęśliwie umykało to mej uwagi aż do dzisiaj, ale to nie pierwszy raz, kiedy mój własny refleks wprawia mnie w rozpaczliwe osłupienie. Mogłabym zawalczyć o miejsce na podium w konkursie na ślimacze tempo. Chociaż ma to i dobre strony, bo w przypadku powyższym, dopiero teraz się połapałam, że przez osiem lat byłam zawsze i niezdrowo w zasięgu KOGOŚ; być może refleks szachisty uratował mnie przed tragedią egzystencjalną.

myślę, że umieram...

"To jest moje życie i będę je żyła po swojemu. Jeśli się okaże, że przeszarżowałam to biorę za to odpowiedzialność.  Robię to, żeby żyć, ale liczę się z tym, że umrę więc dyskutować więcej nie ma o czym"- tak (mniej więcej) Dorothy skwitowała rodzinną debatę nad tym, czy powinna się poddać skomplikowanej operacji kręgosłupa.
Miała wtedy 89 lat i samodzielnie mogła oddychać przez około pół godziny; pozostałe dwadzieścia trzy i pół w rytmie dobowym, zależało od maszyn.
Kręgosłup posypał się po tym, jak złamane dwukrotnie biodra przestały podtrzymywać korpus w pionie. Wszystko się poprzesuwało i Dorothy zmalała o parę

byłam w Nowym Jorku

https://photos.app.goo.gl/rYWvJwzve2pgc1jP8

Dalej nie wiem czy mi się podoba. Czy chciałabym tam mieszkać.
Czy rzeczywiście ten wrzeszczący, miejscami odrapany, miejscami brudny, niekiedy bezładny i uginający się pod własnym ciężarem kolos, czy rzeczywiście Nowy Jork po jakimś czasie doznaje cudownego przeistoczenia i odsłania swą pełną wdzięku twarz? Mogę to sobie wyobrazić.
Miłość (mam oczywiście na myśli tę najgłebszą), która przychodzi z czasem. Zmysły przywykają do
brzydoty i duch może sięgnąć poza jej pozór. Hałdy śmieci

w poszukiwaniu Ebbing nie tylko na mapie

"Trzy billboardy za Ebbing. Missouri" - oglądnięty dwa razy. Nie żeby film specjalnie mnie zachwycił; po prostu tak wyszło.
Pierwsze wrażenie (po Złotych Globach, ale przed Oscarami) - film o wściekłej kobiecie o imieniu Mildred i paru wściekłych mężczyznach. Zwłaszcza Mildred ma ważne powody
do złości (nieudolność policji w szukaniu zabójców córki), ale bezwzględność z jaką bohaterka egzekwuje swe obywatelskie prawa wzbudziła mój sprzeciw. Więc ja również się wkurzyłam
- i na nią i na tępego policjanta. A skoro im się udało mnie jako widza wkurzyć, to uznałam, że aktorsko (Frances McDormand i Sam Rockwell) film rewelacyjny. Ale generalnie - bez zadyszki.
Za drugim razem

.... by młodym być i więcej nic

Od starych ludzi można się wiele nauczyć, chociaż nie mam do nich cierpliwości - powiedziała moja kuzynka ( nie krewna, choć powinowata, ale zawsze kuzynka) w rozmowie telefonicznej, która miała być krótkim sprawdzeniem czy połączenie działa.
Kuzynka jest jedną z tych osób, z którymi, niezależnie od miejsca na ziemi i czasu, rozmowę po prostu się kontynuuje. Nawet jeśli podjęcie tematu następuje po, co najmniej,  siedmiu latach milczenia jak w naszym przypadku, to i tak rozmowa poniżej godziny byłaby pogwałceniem

milenijne party

Wspólnymi siłami, z języczkiem u wagi mojej sześćdziesiątki, weszłyśmy w milenijne tysiąclecie - wszystkie razem miałyśmy 924 lata.
Najbardziej zasłużona była Vivian (równe 100), ale inne też pracowały mocno - żadna poniżej dziewięćdziesiątki nie zeszła. Oprócz mnie.
No i rzecz jasna czułam się z tego powodu trochę niezręcznie. No bo jak inaczej określić stan, w którym stateczna, okrągła sześćdziesiątka, czuje się jak smarkula? Chociaż z drugiej strony

o koniecznościach porażek i niekoniecznościach sukcesów

Oglądnęłam dwa filmy tego samego reżysera i obydwa mi się bardzo podobały.
Jeden trochę z przypadku (skusiłam się na wielkie nazwiska mojej wczesnej młodości - Jane Fonda i Robert Redford), a drugi poszedł już po nitce reżyserskiej roboty. Reżyser nazywa się Ritesh Batra, ma 39 lat i pochodzi z Indii. "Mój" film nosi tytuł "Our souls at night" ("Nasze noce") i jest dość świeży bo nakręcony w 2017 roku. Ale filmem najbardziej znanym (i nagradzanym) tego reżysera jest, o cztery lata wcześniejszy, "Lunchbox" ("Smak curry"), który też obejrzałam.
Bardzo dawno temu byłam kinomanką.

Parę uwag o emigracji nie tylko mojej

Czy jest jeszcze coś takiego jak emigracja? I emigrant?
Bo co prawda ludzie dalej wyjeżdżają, osiedlają się i żyją gdzieś indziej, ale czy wciąż towarzyszą temu te uczucia, które mojemu pokoleniu kojarzą się z emigracją - jak tęsknota, rozdarcie, zabałaganiona identyfikacja? I jeszcze żal; czasem nienawiść. I blizny, których nie przykryje najbardziej luksusowy puder. Dziś jest telefon z tanią opcją nielimitowanego czasu rozmów prawie z całym światem, jest skype, Facebook i kurcząca się wioska pod tytułem "świat".
Zresztą ten wirtualny staje się coraz bardziej prawdziwy

Falling down

Paczka się rozsypała.
Albo nie, może trochę więcej optymizmu. Działalność paczki została zawieszona na pewien czas.
Jak wszystko pójdzie dobrze, to na wczesną wiosnę dziewczyny zorganizują jakieś reanimacyjne party i wszystko wróci w utarte koleiny, ale na razie (dziewczyny) dochodzą do siebie, zdrowia i sił.
A wszystko przez Fall(ing). Down. Ten dziwaczny zapis ma być artystycznym wygibasem; że niby Fall to także jesień, wszystko spada i opada, a girls z paczki jako ta jesień...; no i w życia jesieni też. Chociaż to nie do końca prawda- w Arkadii nie ma pór roku, chociaż spadki i upadki owszem. Tak. Gdyby Arkadyjczycy się nie wywracali, to żyliby i żyli. Tak po prostu - z przyzwyczajenia. Bo po cóż umierać, jak można żyć?

Kanapa

Mogły tak przez całą noc - jak jedna kończyła to druga zaczynała; zanim druga skończyła, to pierwsza zapominała, że już opowiedziała, więc zaczynała od początku. A druga też zapominała, że już słyszała, więc powtórka wcale jej nie przeszkadzała. Czekała spokojnie na swoją kolej.
Siedziały na kanapie postawionej w połowie długiego korytarza, którego obydwa końce zakończone były windami.
Kanapa udawała mebel stuletni i była pokryta