Notatnik 26 podróżniczy

17.02.2022 czwartek, San Pedro la Laguna

Mój dzienny znak to małpa, ważna liczba 6, a znak pogłębiony to śmierć. Według Marty najszczęśliwsza kombinacja ever. Śmierć dla Majów jest znakiem szczęśliwym i oznacza zdolność do transformacji i gotowość do zmian.

Pojutrze jest pierwszy dzień roku majańskiego i od wtorku trwają uroczystości ognia, które przygotowują do wejścia w Nowy Rok. W sobotę mają być główne obchody i Marta obiecała mnie ze sobą zabrać. Mam się tylko ładnie ubrać. No cóż….

Marta jest Polką, która w San Pedro mieszka od dwóch lat. Przygnali ją tutaj Majowie i ich obrzędowa magia. Przybyli tutaj razem - ona, jej malutka Malaja, wciąż czekająca na swoją kolejkę w przyjściu na świat i  jej filipiński partner, zafascynowany Majami as well. Przybyli na 5 dni, zostali dwa lata. Covid.

- Myślisz, że to jest wasze miejsce?-pytam.

Notatnik 25 podróżniczy

 30.01.22. San Pedro la Laguna, Gwatemala

Od jutra szkoła. A dziś pierwsze notatki w trosce o kronikę podróży:)

Zatem od ogółu do szczegółu, choć niekoniecznie od początku. 

1. San Pedro i jeszcze kilka miasteczek, najczęściej jakieś San (Marco, Jose, Santiago) są rozrzucone wokół jeziora Attitlan, położonego w górach, z których część to wystygłe wulkany (chociaż dymiące od czasu do czasu). Położone jest przepięknie i są nawet tacy, którzy uważają, że najpiękniej na świecie. Jezioro jest olbrzymie (wystarczy rzut oka na mapę), a do miasteczek dostęp ograniczony. Do większości trzeba dopłynąć motorówką, bo od strony lądu jest górska blokada. San Lucas i Santiago de Attitla mają połączenie lądowe (kilkanaście kilometrów) z pewnością, bo jechałam tą drogą, stojąc w starej półciężarówce (pikop) i to było przeżycie samo w sobie. Dla mnie ekscytujące, chociaż tutaj wszyscy tak jeżdżą. W Meksyku zresztą też.

Moje San Pedro la Laguna jest przylepione do zbocza. Raczej nie chodzi się tu „po równym”; uliczki są ultra wąskie, śmigają po nich skutery i tuk tuki, ale samochody z rzadka.

Notatnik 24 podróżniczy

 https://photos.app.goo.gl/zw2WY7EFtBk41w9i7

24.01. 2022. Tapachula, poniedziałek

Spotkałam wczoraj Jesusa.

Podszedł do mnie siedzącej na ławce w parku i zagadał czystym, amerykańskim angielskim.

Jesusów w Meksyku jest mnóstwo, ale takich bezdomnych z angielskim bez akcentu, to chyba nie tak dużo.

Cały czas się zastanawiałam czy te jego loki (sprężyste spirale, wyrastające każda z osobna wprost z podłoża, bardzo gęste i niesforne) są prawdziwe, czy też nosi jakąś nowomodną, dredową perukę.

Chyba jednak były naturalne i w połączeniu z ciepłym uśmiechem (takim, który marszczy kąciki oczu i zapala w nich iskierki poczucia humoru) i ciemną karnacją wyglądał bardzo prawdziwie….

Miał 50 lat, z Salwadoru, chyba deportowany z Los Angeles (mówił, że go porwali, ograbili i porzucili w Tapachuli, hm…), bezdomny i bez dokumentów (jedynie papier poświadczający tożsamość, stąd znam imię), ze sporymi brakami w dolnym uzębieniu. Bezbłędnie rozpoznał we mnie osobę mówiącą po angielsku (byłam trochę rozczarowana bo myślałam, że już jestem wystarczająco ciemna), szarmancko obdarzył paroma komplementami i poprosił o parę groszy.

Myślałam o nim jeszcze długo po spotkaniu….

28.01.2022 San Pedro la Laguna, Gwatemala, piątek

Notatnik 23 podróżniczy

22.01.22. Tapachula. Meksyk

Tak więc wygląda na to, że już nie będę więcej szukała kluczyków, a przynajmniej w najbliższym czasie nie będę szukała. Bo tak w ogóle to pewnie za nimi (jakimiś kluczykami, kiedyś) zatęsknię i znów poszukam.

Ale póki co, nie będę ich szukała, bo nie mam już auta, z którym były nierozłączną całością. A auto oddało za mnie życie można-by rzec. 

Pożegnaliśmy się czule i nawet łzawo jeśli o mnie chodzi, ale tak to już jest - życie składa się ze spotkań i rozstań i nie ma na to rady.

Miałam wypadek samochodowy i co prawda ja sama wyszłam bez szwanku, ale auto nie do naprawy. Za dużo ran.

Na skrzyżowaniu, niestety nie-równorzędnym, wychyliliśmy trochę nosa za bardzo, żeby zobaczyć ukryty wśród drzew znak drogowy i

Notatnik 22 podróżniczy

15.01.2022. Tapachula, Meksyk

To jest notatka o moim widzeniu Meksyku i pewnie będę ją uzupełniała o to, co mi się przypomni. Więc niech zostanie wolna od tych zawirowań obecnych, bo to zupełnie inna bajka.

Jestem w Meksyku od trzech miesięcy i co prawda na wylocie, ale ciągle się go uczę. Trzy miesiące turystycznie, to tak pośrodku w długości czasu, który ludzie tu spędzają. Meksyk jest bardzo popularny jako destynacja (i zawsze był), a teraz, w czasach covidu, ta popularność przybrała ogromne rozmiary - Meksyk, jako bodajże jedyny kraj na świecie, nie zamknął się w pandemii ani na jeden dzień. Na Yuacatanie ludzie mówią, że chyba cały świat zwalił się do Meksyku:)

Gdzieś przeczytałam,

Notatnik 21 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/CFQ9dzjuqtKMScHz5

04.01. 22. wtorek, San Cristobal de las Casas

Dowiedziałam się dziś, że te blokady na drogach to wcale nie przez powalone drzewa. W niektórych stanach (Chiapas do nich należy) stają się elementem krajobrazu i sposobem na dodatkowy dochód. Albo może wyłączny dochód. 

W każdym razie są uciążliwe, a o tych wczorajszych była wzmianka telewizyjna.

Dowiedziałam się tego wszystkiego od Moniki, Polki mieszkającej w San Cristobal, która z meksykańskim mężem prowadzi hostel „Iguana” - miejsce mego obecnego zamieszkania. Hostel znalazłam na fb, a do fb skierował mnie profil surfera, który już nie przyjmuje, ale profil mu został i w dodatku dowcipnie napisany. I tak to po nitce do kłębka.

A miasto jest piękne i równocześnie podobne i niepodobne

Notatnik 20 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/8fSFNCtA4AaVzzKF6

1.01.2022. Palenque

No to mamy Nowy, 2022. Bardzo bym wszystkim i sobie przy okazji  życzyła, żeby Covid odpuścił. Czyli zdrowie . Po prostu. Zasadnicza sprawa.

A u mnie NY zaczął się w ruchu. 

Sylwester był po drodze do Palenque w Escarcega, w rodzinie cauchowej u Pedro i jego przyjaciół. Fajnie. 

Full house i ja, jako ostatnia na mecie, dostałam nocleg, zgodnie z ideą zasadniczą, literalnie, na couchu. Ale całkiem wygodnym. No i ultra niezdrowe, pyszne jedzenie. 

I Margarita.     

Ale najważniejsze to - Calakmul.

A już miałam odpuścić. Ludzie lubią koloryzować, więc dla mnie i droga przez dżunglę i dzikie zwierzęta brzmiały w ich relacjach jak świat Indiany Jonesa, a ponieważ

Notatnik 19 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/ySwiF1YsvbUbRMKv6

24.12. piątek, Wigilia, Cayuco Maya

Mnóstwo ludzi przyjechało. Wszystkie kabinki zajęte, ale namiot jest tylko jeden - mój! :)

Świąteczne oblężenie trwa, a wśród gości ani jednego Amerykanina!

Szwajcaria, Francja, Niemcy, Belgia i trochę Meksykanów. No i Polska:) Zrobiłam się najdłuższa stażem i nawet dostałam do namiotu prawdziwy materac z łóżka! A także codziennie świeży kokos z palmy, więc wszystkie minerały w porządku.

(Kokos powinien być zielono - żółtawy; wtedy mleczko jest najsłodsze, a biały miąższ najbardziej przypomina smak wiórek kokosowych.)

Z optymistycznych wieści to jeszcze ta,

Notatnik 18 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/HsrnW1g1XPbgvatFA

14.12. wtorek rano, czekając na continental breakfast, Merida 

Miała być jedna, a było cztery. Noce w Meridzie. Łatwiej (i taniej) jest wrócić do bazy, niż szukać po drodze (wszak drogi są dobre, więc powrót łatwy:), dziś jednak czas na dalszą eksplorację. 

A wczoraj żółte miasto czyli Izamal i słynne Chichen Itza.

Jest w internecie lista (25 sztuk) kolorowych miast na świecie. Czyli takich, w których domy są pomalowane na różne kolory. I jeżeli różne kolory domów miałyby być kryterium zaliczania “do”, to w Meksyku co drugie miasto jest kolorowe! Są wyjątkowe i uroczo kolorowe jak Guanajuato, ale to nie zmienia faktu, że w Meksyku rozmaitość i intensywność barw jest estetycznym fundamentem.

Ale sprawa z Izamal ma się trochę inaczej.

Notatnik 17 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/HsrnW1g1XPbgvatFA

11.12. sobota przed południem, Merida

Od dwóch dni na Jukatanie, aktualnie w Meridzie. Wcześniej w Campeche. 

Słynna Merida - serce i stolica Jukatanu. Poszłam wczoraj na wieczorny spacer i miasto mi się nie spodobało. Zwłaszcza, przynajmniej takie miałam wrażenie, że nastolatek, który usiadł koło mnie na ławce w parku, zaczął mnie później śledzić - co rusz go spotykałam spacerując tu i tam. Może mi się zdawało, ale na wszelki wypadek wróciłam taksówką. 

Jednakże moja współlokatorka, 

(btw -mieszkam w hostelu La Ermita i bardzo lubię hostele w dużych miastach. Najczęściej dobrze i nowocześnie urządzone, z bardzo młodymi ludźmi, przyrządzającymi poranne śniadania. W La Ermita śniadanie kontynentalne wliczone w cenę. Full wypas:) ),

więc moja współlokatorka, Koreanka z Kanady, oświeciła mnie, że nie dotarłam tam, gdzie powinnam i gdzie miasto jest warte obejrzenia. Dziś to zrobię, bo zostaję tu do jutra, albo pojutrza.

A wczoraj piramida w Uxmal (pierwsza z listy i imponująca;

Notatnik 16 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/EFoh3g4EMM3oSaGHA

Xalapala, 5.12. niedziela, w drodze do Veracruz

Zaczynam rozumieć dlaczego wśród podróżujących jest tak dużo ludzi zawierzających Bogu i wierzących w jego opiekę. Nie mam na myśli wycieczkowiczów, ale podróżujących. I to nie jest, broń Boże, żadna waloryzacja.

Nie; chodzi mi o ramy i rutynę. Wycieczka je ma. Przez kogoś zorganizowana, według powielanego schematu. Tam jest miejsce na opiekę, przewidywalność, poczucie bezpieczeństwa. Właśnie  - poczucie; bo pewności nigdy nie ma, ale wycieczka daje takie złudzenie. Niebezpieczeństwo, jeśli się pojawia, jest oddzielone od nas szybą w ramach i rutyną, a nam się nic stać nie może.

To jest totalna nieprawda, a jak bardzo totalna wychodzi na jaw, jasno i bez ogródek, kiedy podróżujemy sami. Bez ram i bez rutyny. Z poczuciem, że opiekujemy się sobą sami. Do czasu.

Podejrzewam, że u innych jest tak samo jak ze mną, ale nie wiem na 100%, więc - o sobie.

Do pewnego momentu wydawało się - mam farta, podjęłam dobrą decyzję, szczęśliwie SIĘ złożyło - mnożyły się powody

Notatnik 15 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/vqn6xB9U5HPuPwu78

3.12. piątek, po dwóch dniach spędzonych w PUEBLI

Kiedy jestem z nimi te kilka dni, czasem tylko jeden - to wtedy; 

wtedy są na maksa bliscy. Jedyni, wyraziści, niezapomniani. I tacy są - na pewno. Ale potem wyjeżdżam, zmieniają się krajobrazy, miejsca, nawet klimat, i teraźniejszość zagarnia przeszłość. Nawet tak bliską jak dzień wczorajszy.

Ja to znam i wszyscy to znamy. 

Dlatego piszę. Próbuję stworzyć prywatne muzeum żywych instalacji. Po co? A po co żyjemy?

Notatnik 14 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/NjnmTE6BV14xmGUS8

29.11. poniedziałek, Tehuacan w gościnie u Blanki i jej mamy

Oczywiście w podróży cieszy mnie wszystko, ale najbardziej ludzie. Nieprzewidywalni - są zawsze  niespodzianką i nie ma ich w żadnych folderach reklamowych. Oczywiście tych „moich”, tych, których JA spotkałam. Bo każdy z podróżujących spotyka innych i za każdym spotkaniem kryją się historie jedyne. To dzięki spotykanym ludziom zapamiętujemy miejsca.

Tehuacan to miasto spore i niebrzydkie, ale nie w czołówce must see. Na pewno daleko mu do Oaxaca. Obiektywnie. Według rankingów i przewodników.

A subiektywnie - wcale nie!

No bo taka oto historia:)

Notatnik 13 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/iLYctGLvc9UwEcrh9

17.11. środa wieczorem w Acapulco, w rodzinie Jorge

Jechałam sobie wolniutko do Acapulco. Oprócz piosenki z czasów bardzo głębokiej młodości (a może nawet dzieciństwa), nazwa miasta brzmiała znajomo ze względu na pewien ślub, na którym nie byłam, ale widziałam zdjęcia. Prawie baśniowe.

Po chłodnym i rześkim MXC (choć płaskie, bo przecież to jezioro, to jednak położone w górach i otoczone górami; dlatego tyle smogu na ulicach) zrobiło się upalnie.

No więc wjechałam w miasto, jak to w Meksyku, w licznym towarzystwie. Z lewej ktoś trąbi,

Notatnik 12 podróżniczy

https://photos.app.goo.gl/

https://photos.app.goo.gl/

https://photos.app.goo.gl/Po5fcdN1CvXC243J8

17.11. środa przed południem, 50 km przed Acapulco, po czterech dniach spędzonych w Mexico City

- Co u diabła robią miejskie taksówki na piaszczystej drodze, pośród tego nigdzie, 45 km przed miastem !?

Pytaniem rzuciłam w ciasną przestrzeń auta; odbiło się rykoszetem od przedniej szyby i musnęło ucho mojej meksykańskiej towarzyszki.

Spojrzała na mnie po królewsku, z odpowiedzią w oczach gdzieś pomiędzy -„no cóż…”, a „ależ przecież!”. Pytanie jednak zawisło w powietrzu retorycznie.

Nie na długo, bo okazało się, że oprócz mieszkańców do MXC dojeżdża codziennie do pracy około 10 milionów ludzi i taksówki na piaszczystych i biednych przedmieściach się tłumaczą. Jakoś. Nikt dokładnie nie wie ilu