Lucky Man

Spotkałam go niedawno w Centrum Rehabilitacji, ale to miejsce ma bardzo różnych pensjonariuszy.
Takich, którzy stawiając coraz dłuższe kroki, patrzą przed siebie i wierzą, że to, co najważniejsze jest jeszcze przed nimi, ale i takich, dla których wymiary czasu i przestrzeni przestały istnieć osobno; podróżują, swobodnie się w nich przemieszczając, ku rozpaczy wszystkich, którzy uparcie kojarzą "do tyłu" z wczoraj i "do przodu" z jutrem. Pozostając bezradnymi wobec świata zagubionych szlaków, nazwali go demencją lub chorobą Altzheimera.

oka i oczy sieci

Pamiętam, w erze jeszcze przed internetem, ci którzy wracali lub tylko przyjeżdżali z drugiej półkuli, zawsze podkreślali technologiczną przepaść pomiędzy Polską, a Ameryką.
60 lat - mówili - jesteśmy w tyle. I snuli opowieści o trudnych, amerykańskich początkach, które miały rozmaite przyczyny, a jedną z głównych właśnie, było zagubienie w świecie automatów. Ich ilość i różnorodność zamiast życie ułatwiać, czyniły z niego nocny koszmar; chociaż do czasu oczywiście. Ale co podżyli, co się naudawali, że wiedzą, a nie wiedzieli, co się wstydu najedli,
to zapisane im będzie

w górę i po horyzont

https://photos.app.goo.gl/K8NnXJpYUxEYCPLw5

Myślę, że nie zapomnę jak wyglądają miasta i ulice. Na każdym filmie to widać. Ale na wszelki wypadek, jakby miało być z głową coraz gorzej, to może zapiszę co oko widzi.
No więc jest serce miasta - po amerykańsku DOWNTOWN. Wszystkie downtown wielkich miast jakie tu widziałam to Skyline, czyli wieżowce na tle nieba. Chicagowska panorama, ze względu na położenie u brzegu Michigan, ma opinię jednej z piękniejszych w Ameryce; pamiętając o wszystkich dużych miastach Zachodniego Wybrzeża - Chicago

Good Morning to you....

https://photos.app.goo.gl/8M2ayNSmAghnUykP6

Na wąskim obramowaniu tabliczki z nazwiskiem mojego przyjaciela, w katakumbach jednego z chicagowskich cmentarzy, położyłam mały kamyk. Spośród rozrzuconych na drodze wybrałam najmniejszy, ale i tak nie chciał się tam zmieścić; spadał raz po raz i za każdym razem, w zupełnie pustym, długim korytarzu, rozlegało się dudnienie. Mam nadzieję, że usłyszał i że się ucieszył.
Będziesz musiał przywyknąć do huku spadających w korytarzu kamieni w okolicach Halloween my dear; at least until I am sticking around.

Odkąd pamiętam pierwszy dzień listopada

Ciśnienie wewnętrzne

"Dobrze napisane" - napisał mi dziś mój syn w mejlowym komentarzu, parę dni po komentarzu również mejlowym, ale o zupełnie innej treści, chociaż dotyczącym tego samego kawałka. We wcześniejszym nie podobał mu się w moim wpisie chaos i niedoprecyzowanie. Dopiero jak mu wyjaśniłam kontekst sytuacji uznał, że opowieść jest OK.
Pomijając delikatne kwestie jaj mądrzejszych od kur, uznaję i szanuję fakt, że mój syn para się krytyką literacką i może warto posłuchać jego rady. A rada była taka

Północ versus Południe

Nancy znam od dwóch dni. Spędziłyśmy ze sobą dwa dni po 8 godzin czyli razem 16, z których 13 i pół Nancy mówiła. Nieprzerwanie. Guzik kojarzył sie z dziurką, dziurka z kluczem, klucz z włamaniem, a włamanie z nieposzanowaniem zasad demokracji. Wczoraj, w szóstej godzinie, zaczęło mnie boleć gardło - chyba w zastępstwie - w związku z tym dzisiaj, przezornie, wzięłam cukierki miodowe do ssania.
Mówi ciekawie i ma "large vocabulary" i gdybym była
o ...dzieści lat młodsza i stosownie do jakości wieku pamięciowo sprawna, korzyści byłyby nie do przeszacowania. Jednakże, pozostając pamięciowo sprawna w stosunku do wieku, z jakością

Wieża Babel?

Chętnie słucham radia w soboty bo, jeszcze nie rozgryzłam z jakich przyczyn, sobota schlebia gustom muzycznym starszego pokolenia. Oczywiście w granicach komercyjnego rozsądku, który nie eliminuje reklam.
Ponieważ jednak zjeżdżałam z czwartego wewnętrznego pasa na pierwszy zewnętrzny, to podarowałam sobie ściszenie radia. I pewnie dlatego wyraźnie usłyszałam, że chętna do nabycia nowego auta, które zmieni jej życie w pasmo

DRESS CODE

No bez jaj – mruknęłam do siebie. Trzy strony A-4.
Kodeks bon-ton Arkadii dostałam razem z numerem miejsca parkingowego w garażu.
Mniej więcej pokrywał się z tym czego nauczyła mnie mama, z bolesnymi jednak wyjątkami – nie wolno mi nosić DŻINSÓW! Oprócz dżinsów, również bardzo krótkich spodni i japonek.
Postanowiłam przetestować zasady zaraz na starcie i
na drugi dzień po przybyciu włożyłam spodnie TYLKO krótkie, ale nie BARDZO krótkie. I japonki też. Aresztowania i kajdanek nie było, ale dyskretne pouczenie owszem, z dobrodusznym przyzwoleniem na japonki przed południem. W tej sytuacji z dżinsami wolałam nie eksperymentować. No i prawdę mówiąc, nikogo w dżinsach jeszcze nie widziałam, ale może to dlatego, że

Malowane jazzem - pisane pamięcią

Spotkała mnie wczoraj przykrość. Nie jakaś wielka, na tuzin bezsennych nocy i morze wylanych łez, ale taka na lekkie skropienie poduszki w porze pierwszych ptasich treli. Ale wystarczyła żebym po raz kolejny dotkliwie odczuła nieobecność człowieka, który odszedł na zawsze, a z którym spędziłam ostatnie półtora roku jego życia i który stał się jednym z ważniejszych ludzi, jakich ja z kolei spotkałam w swoim.
Gdyby żył, to by mnie pogłaskał po ręce gestem

Stolik dla czterech osób proszę...

Żeby skorzystać z większości tego co Arkadia (nie siląc się na oryginalność tak sobie nazwałam to miejsce, chociaż oczywiście ma swoje prawdziwe imię, jak i Dorothy ma swoje, ale nie o imiona tu chodzi) no więc co Arkadia ma do zaproponowania, trzeba wstać wcześnie rano i spędzać czas z zegarkiem w ręku. Mieszkańcy mają do tych propozycji stosunek ambiwalentny, aczkolwiek jest jeden punkt dziennego programu, który dla znakomitej większości pozostaje centralnym;  mowa tu o obiedzie w porze kolacji czyli DINNER.

Starość nie radość czy radość? Oto jest pytanie.....

Dorothy ma 94 lata, krótko przystrzyżone, gęste siwe włosy,  nogi po szyję i złamaną rękę. 

Co do ręki, Dorothy ma nadzieję, że to stan przejściowy i chociaż zgodziła się na zapakowanie jej (ręki) do gipsu, to zdecydowanie odmówiła wprowadzenia jakichkolwiek zmian w rozkładzie dni i tygodni czyli odmówiła pójścia do czegoś w rodzaju szpitala. Tam, co prawda dostałaby pomoc w wykonywaniu wszystkich czynności zaplanowanych przez Matkę Naturę jako dwuręczne, ale takiej fanaberyjnej działalności jak gra w brydża

Powrót do codzienności

https://photos.app.goo.gl/ekBwHLrEvbkXwuhR2

·No i znowu przychodzi powiedzieć „the trip is over”. Trochę łezka w oku, ale muszę powiedzieć, że jestem bardzo szczęśliwa. Że się udało. Kiedy wjeżdżałam w znajome okolice Chicago, krzyczałam głośno w aucie do samej siebie – You did it!!! Odczuwam ogromną satysfakcję, ale również bardzo dużo wdzięczności. I chcę podziękować.
Opatrzności przede wszystkim. Panu Bogu po prostu. Wola wolą, ale bez permission Najwyższego Szefa kiepsko by było....

4th July czyli fajerwerki w Górach Skalistych

https://photos.app.goo.gl/VVkxdPIBHxQ2QZid2

July 4-th spędziłam w Kolorado w Rocky Mountains National Park w Grand Lake, które otwiera wjazd w Góry Skaliste od strony zachodniej. Oglądanie nocnego pokazu fajerwerków w ten dzień to w Ameryce prawie obowiązek patriotyczny i para, z którą po sąsiedzku kempingowałam na Timber Creek Campground, nie brała pod uwagę innej opcji. Greg i Judy byli bardzo mili chociaż on cierpiał, chyba na nieuleczalny sądząc z reakcji jego żony, słowotok – ale.... w takich sytuacjach zawsze myślę, że za godzinę z native speaker w Polsce musiałabym płacić całkiem sporo :) A tu, proszę - za darmo! 

Pochodzili z innych stanów, ale osiedli w Kolorado bo obydwoje kochają góry i narty. Dowiedziałam się, że takiego śniegu i takich warunków do uprawiania białego szaleństwa jak w Kolorado nie ma na całym świecie! A to za sprawą szczególnego rodzaju śniegu. Powietrze znad Pacyfiku, które zimową porą przynosi śnieg do Kolorado jest osuszane nad pustyniami Arizony i Utah. Dlatego śnieg w Aspen i innych kurortach tego kraju jest jak puch. I jeździ się w nim jak w puchu!
W Kolorado spędziłam cztery i pół dnia, z czego trzy w Narodowym Parku Gór Skalistych. To był Wielki Finał mojej podróży! Lasy, w większości sosnowe, intensywnie pachnące, surowe, szare skały i łąki szmaragdowo (dosłownie) zielone –sprawiły, że poczułam się co najmniej jak w Europie ( krajobraz niekiedy bardzo w klimacie Alp Austriackich), a czasem zupełnie jak w rodzimych Tatrach. Bardzo dużo chodziłam (łącznie przeszłam około 45 km, oczywiście tylko Parku Gór Skalistych bo generalnie łącznie to tak mniej więcej 300 km) – było ciepło choć nie upalnie, wiał wiaterek, na niebie pokazywały się chmury i gdyby nie muchy i komary....
No, ale zawsze jest jakieś „gdyby”

Nocą wśród złodziei koni...

https://photos.app.goo.gl/VVkxdPIBHxQ2QZid2

Pod koniec lat 70-tych tamtego stulecia, pilne studentki i pilni studenci (trzeba było mieć odpowiednią średnią z obydwu sesji), byli „wypuszczani na Zachód” aby zarobić trochę grosza (notabene o takim przeliczniku dziś tylko pomarzyć – za dwa miesiące pracy można było kupić dwupokojowe mieszkanie w Krakowie i jeszcze zostawało!).
Z najlepszą przyjaciółką wylądowałyśmy w Szwecji na zbieraniu truskawek,

Dno niewidoczne czyli Grand Canyon of Colorado

https://photos.app.goo.gl/lvIGjCelHTKPgg2s2

Najpierw proszę iść zobaczyć kondora,a potem porozmawiamy jak zwiedzić kanion – głosem nienawykłym do sprzeciwu, pani w centrum informacji ustaliła plan działania. Miała bardzo indiańskie rysy twarzy (chociaż nie sądzę, żeby kiedykolwiek stała się natchnieniem dla kolejnej Pokahontas) i kierowała ruchem turystycznym przy moście Ivaho w Lees Ferry gdzie rzeka Kolorado bez pośpiechu wpływa w Wielki Kanion. Kobieta